Back in the Netherlands

Heeey allen,

Hierbij ons laatste reisverslag! Haha. Eerst nog even terugblik op de afgelopen dagen.

Afgelopen week vloog voorbij!!!

Paardrijden:
Zaterdag 9 augustus zijn we wezen paardrijden! Super gaaf. We waren eerst met een vrij grote groep, maar dit waren grotendeels beginners. Ze vertelden meteen dat wij met z'n tweeën al met een gids mee mochten gaan, want wij gingen een andere route. We kregen wat snellere paarden. Echt super lief!!! Het waren echt grote paarden. Chantal wilde wel op het snelste beestje, gelukkig haha! Ik heb al een hele tijd niet meer gereden. Gelukkig ging het allemaal goed en het was zo'n geweldige ervaring weer. Wat heb ik het gemist! Heerlijk gegallopeerd door de natuur en lokale dorpjes. Zo mooi dat al die kinderen langs de weg staan en roepen: Mzungu, Mzungu how are you?!

Kerk en Nile Resort:
Zondag zijn we samen met onze bewaker naar een christelijke kerk geweest. Dit was ook wel een hele bijzondere ervaring! We kwamen binnen met hele mooie muziek. Ze kunnen echt heel goed zingen. Daarna begonnen ze met spreken en de bijbel, jammer genoeg konden we dit niet verstaan het was allemaal in Luganda. Het werd afgesloten met een mooi lied. Nadat we naar de kerk waren geweest zijn we meteen door gegaan naar het Nile Resort, omdat dit er dicht bij was. Voor de allerlaatste keer. Jammer genoeg kon ik nog niet zwemmen i.v.m. de wond. het helen gaat heel langzaam, maar ook zonder zwemmen was het echt heerlijk! Lekker lezen, zonnen en nog even genieten.

Weeshuis:
De rest van de dagen zijn we nog even naar het weeshuis geweest.
Ik heb alles nog even nagelezen en zie dat ik helemaal nog niet zo veel heb verteld over het weeshuis. Dit wil ik nog wel even kwijt om voor jullie ook een beeld te schetsen hoe het daar is.

Er zitten kinderen van een paar weken tot ongeveer 6 jaar. Na het zesde levensjaar proberen ze de kinderen weer te resetllen bij hun ouders of een pleeggezin. Dit geld niet voor de kinderen met een beperking, zij worden vaak te vondeling neergelegd. Dit is echt sneu! Ze worden niet geaccepteerd in de maatschappij.

Er zijn eigenlijk vier verschillende groepen. De bulungi's dit zijn kinderen met een beperking, baby's, peuters en kleuters. In de eerste dagen hebben we vooral geholpen met het eten geven aan de Bulungi's. Hier moet je echt heel erg veel geduld mee hebben, want ze kunnen niet zo snel eten, wassen, pré school, kindjes in bad doen, schoonmaken, met de kids spelen enz. Het belangrijkste is er voor te zorgen dat je niet alleen met de kinderen gaat schommelen ofzo, maar ook zorgt dat de motoriek vooruit gaat. Chantal en ik hadden puzzels gemaakt om de fijne motoriek omhoog te krijgen. Dit kennen de kinderen niet echt, het wordt niet veel met ze gedaan, terwijl dit wel erg belangrijk is. Ook was het heel bijzonder om te zien hoe kinderen kleuren. De kleuters weten niet goed hoe ze een potlood moeten vastpakken, hoe ze het moeten doen.

De kinderen gaan drie ochtenden in de week naar de pré school. In de pré school worden Engelse lessen gegeven. Ze kennen er leuke liedjes zoals, One little finger. Ze leren dan ook, tellen, cijfers herkennen, dieren herkennen en benoemen en allerlei activiteiten. De pré school heeft wel degelijk zin voor veel kinderen, want soms komen er aardig wat Engelse woorden uit. Voor sommige kinderen is het wel echt nog te vroeg. Ze zijn drie jaar en echt nog niet toe om Engels te leren. Dit merk je aan hun gedrag die ze vertonen. Lekker wiebelen en omgedraait zitten.

Bij binnenkomst was het in het begin best even schrikken. Sommige kinderen zien er niet echt gezond uit. Het blijkt dan ook dat twee kinderen HIV hadden. Heel erg heftig! Wat ons is verteld is dat hij eerst ook geen medicijnen kreeg van zijn ouders, waardoor zijn hersenen waren aangetast. Hier in het weeshuis is er een hele vooruitgang geboekt, want eerst kon hij niet lopen en nu wel!

De kindjes zijn echt allemaal schatjes! Het liefst zou ik er één mee naar huis nemen, maar jammer genoeg gaat dat niet. Afgelopen week was er jammer genoeg ook minder nieuws. Veel kinderen waren ziek, waaronder ook de jongste baby. Ze is onverwacht overleden. Dit was een hele grote schrik voor ons allemaal. Ook dit gebeurd en word je toch wel op de feiten gedrukt!
In het weeshuis zijn er ook een aantal aunties. Dit zijn medewerkers, voornamelijk vrouwen die elk op een vaste groep staan. Er is een fysiotherapeut voor de Bulungi's, een verpleegster die de gezondheid in de gaten houd, eentje die de was doet en op elke groep staan ook aunties.
Buiten kunnen de kinderen heerlijk spelen! De kinderen hebben leuke schommels en een heel groot speelveld. In het begin miste ik nog meer grote speeltoestellen en wilden Chantal en ik nog wat bij laten maken, gelukkig hadden we dit niet gedaan, want andere vrijwilligers waren hier al mee bezig. Toen hebben we er voor gekozen om een groot vijfpits kooktoestel aan te schaffen en ook hier waren ze super blij mee!!Het bijzondere aan het grote speelveld is ook wel het plassen. Haha. Dit word gewoon op het gras gedaan. In het begin is dit raar en vies, maar na een dag ben je hier al wel aangewend.
Doordat het zo'n groot gasveld is kunnen ze ook koeien en geitjes houden. Ze hebben drie koeien en wat geitjes. Ook hebben ze nog twee pasgeboren lammetjes, heel erg schattig! Boven in de bomen zitten enorm veel vleermuizen! Ze maken een heel hoog geluid, de eerste dagen deed dit echt zeer aan je oren, maar na een paar dagen waren we ook hier wel aan gewend.

De kinderen krijgen elke ochtend een gekookt eitje een beker met warme melk. Hier zitten voedzame stoffen bij doorheen. Wel moeten ze vaak lang wachten voordat het eten er is.Zo rond 10.00 uur terwijl ze al wel op zijn om 7.00 uur. Veel kids hebben in de ochtend dan ook erge honger en zijn blij als het eten binnen komt! De kids dragen gewone kleren, het maakt niet uit of het jongens of meisjes kleren zijn, het wordt allemaal lekker door elkaar gedragen. Soms is het dan ook best moeilijk om te weten of het een jonge of meisje is. In het beginnen kenden we de kinderen nog niet zo goed en zeiden we het dan ook wel eens verkeerd. De hoofden worden eens in de zoveel tijd ook kaal geschoren zodat er geen diertjes tussen kunnen gaan zitten. Erg jammer, want ze hebben zulk mooi haar, maar dit is wel beter en gezonder.

Maandag hebben we afscheid genomen van de aunties, kindjes en het kantoor. Sharon de oprichter van het weeshuis was het moeilijkste om afscheid van te nemen (op de kinderen na) Ze heeft ons echt goed geholpen. We konden altijd bij haar terecht en het was erg gezellig. Na heel veel knuffels en nog even gezellig gekletst te hebben, konden we de kinderen niet meer zien, omdat ze naar de pearl waren, de vrijwilligers hadden ze mee genomen om wat te gaan drinken. Toen zijn we daar maar even heen gelopen. Super schattig en erg leuk om nog even te zien!

Het vrijwilligershuis:
In totaal zijn er drie verschillende vrijwilligershuizen. Wij verbleven in The white house with the grey gate. Haha dit vertelden we ook altijd aan de bodaboda rijden. Wako close, white house, grey gate. Ze hebben hier geen huisnummers. We hadden een leuk keukentje, eettafel, zitkamer met vier banken en een badkamer. Er was één nadeel. Op een gegeven moment was er echt over geboekt! We zaten met vijftien vrijwilligers in een huis. Betekent dat we met vijftien vrijwilligers 1 douche en wc mochten delen. Maar agja, we hebben ons gered en het ging best goed! Het scheelt dat we allemaal erg goed met elkaar communiceerden en het was erg gezellig! In het huis zaten voornamelijk met allemaal Nederlanders op een Belg en Spanjaard na.

Terug naar huis:
Dinsdag hebben we de laatste souverniers nog gehaald. ( veel te veel ) haha. Ook zijn we nog even naar de kapper geweest. Een paar van mijn vlechtjes lieten los, ze maken het ook gewoon vast met touwtjes. Die glijden er nog wel eens uit. Ik kon zo naar binnen lopen, binnen 10 min. was het weer geregeld. Daarna nog lekker voor de laatste keer chapati gehad, met chocola natuurlijk! Haha. Heeeerlijk. Dit lijkt een beetje op een dikke pannenkoek. Na het eten zijn we samen met Susanne (andere vrijwilliger) nog even naar de big bazaar, supermarkt gelopen. Vanavond willen de vrijwilligers lekkere pasta voor ons koken als laatste avondmaal hier. Super lief. Wij hadden samen al het eten gekocht. TOen we hadden betaald stond er een jongen op de stoep: I'm so hungry. Ik dacht ojee, dat moeten wij weer hebben op de laatste dag. We schonken er geen aandacht aan en liepen naar de grote markt. Dit is nog een aardig eind lopen. De hele weg heeft hij mee gelopen. Op een gegeven moment stonden we stil en zeiden we in het Engels dat we niks voor hem hadden. We waren bang dat als we wel wat gaven hij steeds meer wilde of dat er nog meer kwamen. Hij bleef even stilstaan en liep daarna toch weer met ons mee. Ojeee hebben wij weer. Toen heb ik op een iets bozere toon maar even duidelijk gemaakt dat we echt niks voor hem hebben en dat hij beter weg kan gaan. Dit was duidelijk en gelukkig vertrok hij ook. Voor hetzelfde geld was hij helemaal meegelopen naar huis en dan weet hij ook waar we verblijven. Dit was wel even spannend, maar gelukkig goed afgelopen. haha.
's avonds het heerlijke dinner en om 22.30 werden we opgehaald door Richard. Hij heeft ons samen met Islay ( Belgische vrijwilliger) naar het vliegveld gebracht. Ook zij vertrok met hetzelfde vliegtuig naar Istanbul. Eerst gauw afscheid nemen van alle vrijwilligers, dit was nog wel even moeilijk! Je raakt zo gewend aan het bijzijn van de vrijwilligers. De gezelligheid, omgang met elkaar, uiteten met z'n allen enz. Na het afscheid vertrokken we richting het vliegveld.De vlucht ging helemaal goed. Het besef was er bij ons nog steeds niet.... We hadden wel een uur vertraging opgelopen, maar gelukkig maakte dit niks uit met de overstap. We moesten toch vier uur wachten en nu scheelde het, nu hoefden we nog maar drie uur te wachten. In Istanbul een lekker ijsje gehad. Yoghurtijs met snoepjes. Beter kan niet en Chant Yoghurtijs met kitkat. Daarna op naar Brussel ook deze vlucht ging prima. Gauw onze bagage ophalen en op naar mijn ouders. Onderweg zijn we nog lekker naar de mac geweest.

En nu zitten we al weer thuis. Het is zo vreemd! We waren zo gewend aan het leven in Uganda. De bodaboda's, het lokale eten, de blije gezichten, de vriendelijkheid van de mensen gaan we echt missen. Deze mensen zijn blij met wat ze hebben. Er is een groot verschil rijkdom en armoede in Uganda. Twee uitersten en geen tussenpool. In Jinja voelden we ons heel erg veilig! We konden gewoon over straat lopen, we hadden goede aanspreekpunten die er altijd voor ons waren. In Kampala was dit Renate in Jinja Susan en Sharon en als we ook nog vragen hadden vanuit Nederland dan kon dit bij Stichting Commundo. Heel fijn.

Voor Chant was het helemaal raar, die heeft haar koffer uitgepakt en meteen al weer ingepakt voor haar studie. Ze heeft introductieweek in Wageningen waar ze op kamers zit. En ik mag morgen ook al weer naar stage, mijn LIO gaat beginnen. Heel bijzonder en leuk. Back to reality!!We mogen meteen weer van alles regelen en aan de slag in Nederland!

Lieve allemaal, bedankt voor de leuke reacties, het volgen van onze blog en het medeleven! Het was een super ervaring om nooit te vergeten met lachen, huilen, gezelligheid enz. We zijn onszelf echt tegen gekomen.

xxxxxx, Chant en Dag